Η μεγάλη άπατη της σωτήριας της Ελλάδας από τα κυβερνητικά ανδρείκελα

Οι αυταπάτες περί δήθεν σωτηρίας της Ελλάδος από το δυσβάστακτο χρέος που επί της ουσίας αγγίζει το 170% του ΑΕΠ σήμερα ενώ στην αρχή της κρίσης ήταν στο 120% καταρρίπτονται η μια μετά την άλλη και όλοι μπορούμε να αντιληφτούμε που αυτή η δικτατορία των τραπεζιτών οδηγεί τη χώρα και τον λαό.

Πότε κάνεις δεν αποφασίζει επι ισχυρής κοινωνίας ανομολόγητα και ανήθικα για το κοινωνικό σύνολο προαποφασισμένα σενάρια, αλλά επί ενός λαού αποδυναμωμένου και φτωχοποιημένου όπως είναι σήμερα ο Έλληνας.

Στόχος το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και η διάλυση του εργατικού κινήματος της χώρας.

Ο φασισμός είπε κάποτε ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ έρχεται όταν τα ιδιωτικά συμφέροντα γίνονται πιο ισχυρά από μια δημοκρατική κυβέρνηση, αλώστε η ιστορία τον έχει επιβεβαιώσει απόλυτα μιας και τα φασιστικά κινήματα στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, ήταν σάρκα και αίμα του μεγάλου κεφαλαίου που όχι μόνο στήριζαν αλλά και χρηματοδοτούσαν τη δράση τους.

Στην Ιταλία τις 23 Μαρτίου του 1919 γεννήθηκε ο φασισμός του Μουσολίνι στο κτίριο του συνδέσμου Ιταλών Βιομηχάνων στο Μιλάνο, με το φασιστικό κόμμα να υπόσχετε να κηρύξει τον πόλεμο στον σοσιαλισμό, τους εργάτες και του μικροκτηματίες της Ιταλίας.

Τα τάγματα εφόδου που έχει υπό τον έλεγχο του χρηματοδοτούνται απευθείας από βιομηχάνους και μεγαλογαιοκτήμονες, με σκοπό να χτυπούν τις απεργίες και τις καταλήψεις του εργατικού κινήματος σπέρνοντας τον φόβο και τον θάνατο σε όποιον εναντιωνόταν σε αυτή τη πολίτικη.

Είναι γνωστά τα όσα συνέβησαν τότε στο εργοστάσιο της Alfa Romeo, όπως και το χρέος των Αννιέλι απέναντι στους τραμπούκους που διέλυσαν την απεργία.

Για τους μεγαλοκεφαλαιούχους δεν παίζει ρόλο ποιος κυβερνά, εφόσον αυτοί έχουν εξασφαλισμένα κέρδη όπως οι τραπεζίτες την Ελλάδα του σήμερα, με τη δημιουργία ενός ιδιότυπου φασισμού με δημοκρατικό προσωπείο το οποίο εκφράζετε από την κυβέρνηση των Σαμαρά Βενιζέλου και που στη δημιουργία αυτού του εκτρώματος συνέβαλε και ένας αριστερός ο Κουβέλης.

Άλλωστε δε πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Μουσολίνι ονομαζόταν αριστερός, αλλά και ο Χίτλερ ονόμαζε το κόμμα του εθνικό σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα, ψευδεπίγραφα όμως μια και εκείνος είχε σκοπό να σώσει τον καπιταλισμό και να διαλύσει την πανικόβλητη αστική τάξη που είχε απότομα στερηθεί από κάθε πραγματική δύναμη, αλλά η σοσιαλδημοκρατία, το κόμμα δηλ. που είχε κάνει την εμφάνιση του στην πολιτική σκηνή με τη σημαία του Σοσιαλισμού.

Ενώ χρόνια ολόκληρα αυτό το κόμμα διεκήρυσσε ότι σκοπός της δημιουργίας του, της ύπαρξης του και της δράσης του ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού, όταν η ιστορία δημιούργησε συνθήκες πού έκαναν δυνατή αυτή την ανατροπή, η σοσιαλδημοκρατία χρησιμοποιεί όλες της τις δυνάμεις και όλα τα μέσα για να την εμποδίσει και να σώσει το καθεστώς.

Στη Γερμανία τον Νοέμβρη του 1918, οι εργάτες, οι ναύτες και οι στρατιώτες, ανατρέπουνε το παλιό καθεστώς, δημιουργούνε συμβούλια και ουσιαστικά παίρνουν στα χέρια τους την εξουσία δίχως όμως να έχουν απαλλαγεί εντελώς από τις δημοκρατικές αυταπάτες τους και από την εμπιστοσύνη τους στη σοσιαλδημοκρατία.

Εδώ η σοσιαλδημοκρατία από το ένα μέρος συνωμοτεί στα σκοτεινά με τους αιμοσταγείς καϊζερικούς αξιωματικούς και εν ψυχρώ προετοιμάζει τη συντριβή του Σπάρτακου δηλ. του εκλεκτότερου μέρους του γερμανικού προλεταριάτου και τη δολοφονία των αρχηγών του, της Λούξεμπουργκ, του Λήμπκνεχτ, του Γκιόγκισες και από το άλλο χρησιμοποιεί δημοκρατική και σοσιαλιστική φλυαρία, αναγνωρίζει τα εργατικά συμβούλια και τα εντάσσει στον κρατικό μηχανισμό για να τα εκφυλίσει και τα αχρηστεύσει σαν αυτόνομα όργανα της τάξης και με το Σύνταγμα της Βεϊμάρης υπόσχεται ειρηνικά και βαθμιαία να σοσιαλιστικοποιήσει τη χώρα. Σήμερα ξέρουμε πού κατέληξε αυτή η ειρηνική και βαθμιαία σοσιαλιστικοποίηση, στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.