Εψές τη μαλλιαρή επήγα να τσακώσω! – Ο ποπολάρος τση ζάκυθος

Εψές ήτανε τση μαλλιαρής,

που την τσακώνουνε τση δώδεκα το βράδυ,

επήγα να τη κουτουπώσω το λοιπό μες΄το βαθύ σκοτάδι.

Την εγύρευα από εδώ, την εγύρευα από εκεί

μην είπος και τήνε πιάσω,

μα που να το νόγαγα ο ρεμπεσκές πως την ώρα μου θα χάσω.

Που μαλλιαρή ορέ παιδία

που ήτανε ούλες ξουρισμένες

γουλί, τρίχα πουθενά.

Ούλες τσούς καραφλωμένες,

ορέ δε ήμουνα και μοναχός

τριγύρω πόπολο ένα τσούρμο.

Εσάρτενα το λοιπό από δω, εσάρτενα ένα γύρω,

ελίγωσα του ελόγου μου που λες

κι έκατσα να ξαπογύρω.

Μουσκίδια το λοιπό που λες

ετοίραγα αποκαμωμένος,

κι εσκεφτόμουνα που τέτοιο γούρι εγώ να χω ο χαμένος.

Άκουα εκεί που λες που ξαπόσταινα,

φωνή αλέγκρα γυναικεία,

που βγαίνε σα να τάνε από σόρτσα ομιλία.

Ορέ τι κοζάρης απάνου στο τουρλί

μην είπος είσαι βουρλισμένος

και χάσκεις σα το ντέρο το τραγί;

Όσκε κυρά τση ανταπώ,

τη μαλλιαρή γυρεύω,

μην είπος κι έχεις ελόγου σου το αντέντι να κάμω;

Ορε αμε στο διάολο από δω

τάγγαρε χωριάτη,

που θα τσακώσεις τη μαλλιαρή μου να κάμεις το κομμάτι.

Ορή δεν είπα δώ,

πίσω από τη λεσσία, κόπιασε και θα με θυμηθείς

Θα ναι σκέτη βουρλισία.

Ορέ με σκυλόβρισε,

ρεντίκουλο ένα γύρο,

κι αμόλαρα κι ελόγου μου το κάζο να μη σύρω.

Πα καλιά τση κι μαλλιαρή

δε τη τσάκωσα και φέτο,

κι ας περιμένω από χρόνια να δω α θα χω ρέτο!