Οι θυσίες απαιτούν δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Πρέπει να κάνουμε θυσίες αλλά θυσίες που θα έχουν σκοπό και τέλος. Ήδη ο λαός μάτωσε κατ’ επανάληψη και θα ματώσει κι άλλο.

Σαν τον Σίσυφο, οι απλοί άνθρωποι, μισθωτοί και συνταξιούχοι, κυλούν το θεόρατο λιθάρι ως την κορυφή του λόφου κι ύστερα αυτό κατρακυλάει ξανά. Δεν μπορούν να ξεφύγουν, γιατί αυτά που παίρνουν είναι κουκιά μετρημένα.

Οι απλοί άνθρωποι, ο Λαός, πληρώνουν όλους τους λογαριασμούς. Γιατί όλοι οι λογαριασμοί είναι ταξικοί. Δεν πιστεύω στην ταξική πάλη, είναι εχθρός της Πατρίδας, πιστεύω στην εθνική και κοινωνική ενότητα, όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι τάξεις δεν υπάρχουν, πως δεν είναι άνιση η κατανομή των βαρών. Δεν μπορώ να υποκριθώ πως δεν το βλέπω, ν’ αποστρέψω το βλέμμα μου από τους ανθρώπους της τάξης μου, τους γονείς μου, τους συμμαθητές, τους γείτονες μου. Το πιο εθνικό πράγμα είναι η εξομάλυνση των αντιθέσεων. Το πιο πατριωτικό πράγμα, ύψιστο καθήκον, είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας. Το γράφω επίμονα: το παιδί του τελευταίου εργάτη, αγρότη, υπαλλήλου, να μπορεί να φτάσει στην κορυφή της Πολιτείας, της κοινωνίας, αν είναι ο καλύτερος και κόπιασε γι’ αυτό. Αυτό, υποτίθεται, πως είναι το καθήκον της Κεντροδεξιάς, που δεν επενδύει στο χάος και στον κοινωνικό πόλεμο. Αυτό είναι το καθήκον των πατριωτών, που δεν είναι μαρξιστές από την ανάποδη, δηλαδή δεν βλέπουν την κοινωνία αφ’ υψηλού, από την πλευρά των ισχυρών και με περιφρόνηση προς το Λαό.

Γιατί το κράτος οφείλει να υπενθυμίζει κι επιβάλλει σε όλους τις υποχρεώσεις τους. Όχι να κάνει τον τσιλιαδόρο στους λίγους.

Οι πολλοί και αδύναμοι τρώνε στη μάπα τους σουνίτες κατσαπλιάδες, που πλημμύρισαν τη χώρα, με το άρατε πύλας που έδωσε η μηδενιστική «πολιτική ορθότητα» της Αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ του διαβόητου ποδηλάτη – τουρίστα και η επί χρόνια ενοχική διαχείριση της καθ’ ημάς Δεξιάς. Στις λαϊκές και υποβαθμισμένες γειτονιές περιφέρονται αυτοί που προσπαθεί να συμμαζέψει ο Δένδιας.

Τους πολλούς και αδύναμους πλήττει η εγκληματικότητα, αφού οι έχοντες και κατέχοντες έχουν καλύτερη αστυνόμευση στις γειτονιές τους, φρουρούς, μαντρωμένες βίλες, κάμερες.

Και τρία χρόνια τώρα το βάρος της κρίσης αυτοί το φέρουν.

Ο Λαός όμως δεν πρόκειται εσαεί να αγκομαχάει στην ανηφόρα σπρώχνοντας το λιθάρι.

Τα πράγματα, προφανώς, είναι χειρότερα απ’ ότι λέγαμε και νομίζαμε, και όπως και να ‘χει δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε την Πατρίδα να κατρακυλήσει στον γκρεμό.

Ως εδώ όμως κάποιοι την έφεραν. Έχουν όνομα και διεύθυνση. Εδώ γύρω είναι, περιφέρονται. Κλείσαμε με τον Άκη, την Βίκυ Σταμάτη, την κόρη του και τον ξάδερφο;

Οι μηχανισμοί της λεηλασίας δεν ήταν απρόσωπες μηχανές. Τους στελέχωσαν πολιτικά πρόσωπα, μπετατζήδες, εκδότες, καναλάρχες, πρόεδροι ομάδων, ερασιτέχνες «ιστορικοί» και επαγγελματίες αποδομητές. Τα ΜΟΠ, τις επιδοτήσεις, τα δάνεια της χώρας, προϋπολογισμούς δεκαετιών, έργα, προμήθειες, τα καταβρόχθισαν υπαρκτοί άνθρωποι, με δυο χέρια και δυο πόδια. Φιγουράρουν στις κοσμικές στήλες, οι εταιρείες τους έχουν μητρώο στην ΦΑΕΕ, ακόμη διαμορφώνουν συνειδήσεις, την κοινή γνώμη, προβάλλουν κοπρίτες και λοιδορούν καλούς ανθρώπους.

Μπορούμε να χτίσουμε τη «Νέα Μεταπολίτευση» με τα σκύβαλα της παλιάς, με μπάζα, σαπάκια, σκουριασμένα ελλενίτ και παλιόψαθες;

Λένε κάποιοι, πως τώρα δεν πρέπει ν’ ανοίγουμε μέτωπα, να μην ταράζουμε τα νερά, να δείξουμε πρόσωπο και πειθαρχία, ν’ «αγωνιστούμε» για την δόση μας, να πέσει στην οικονομία και να γίνουν έργα κι επενδύσεις.

Και ποιοι θα τα κάνουν; Αυτοί που έκαναν και τα προηγούμενα; Αυτοί που στους Ολυμπιακούς ήπιαν και το μεδούλι του Έθνους, τώρα θα είναι τύπος και υπογραμμός;

Μπορώ να δεχτώ πως τώρα έχουμε πολύ μικρά περιθώρια, πως λύσεις χωρίς πόνο και κόπο δεν υπάρχουν, πως είναι εξαιρετικά περιορισμένες οι πηγές χρήματος. Δεν έχει κρυμμένο χρήμα ο κ. Πρωθυπουργός και κάνει την πλάκα του με το πόπολο.

Όμως οι θυσίες, εκτός από σχέδιο και ημερομηνία λήξεως, χρειάζονται ηθική νομιμοποίηση. Οι Έλληνες θα τις δεχτούν στην συντριπτική πλειοψηφία τους αγόγγυστα. Απαιτούν όμως τιμωρία. Απαιτούν ρήξεις, να μην μείνουν αλώβητοι οι μηχανισμοί της λεηλασίας, τα πρόσωπα που έχουν βουτηγμένα τα χέρια τους στο χρήμα και στο αίμα του Λαού. Δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη, ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις, εάν οι παρασιτικοί ψευτοαστοί, οι πολιτικοί υπάλληλοι τους και οι βραχίονες προπαγάνδας τους, που υποδύονται τα ΜΜΕ, μείνουν αλώβητοι. Είναι λάθος λοιπόν να λέμε πως τώρα το βουλώνουμε, νερό κι αλάτι, θα ζήσουμε με τους προδότες και τους κλέφτες ανάμεσα μας, γιατί προδότες ήταν όσοι λεηλατούσαν άπληστα την Ελλάδα επί τριάντα χρόνια.

Αυτοί που δεν δίσταζαν να οδηγήσουν την χώρα στα όρια της αναρχίας το 2008, που υπονόμευαν την ηγεσία της και τις γεωστρατηγικές επιλογές της, αυτοί που για να διασωθούν ως «βασικοί μέτοχοι», συμμάχησαν και με το διάολο ενάντια στις πιο ήπιες μεταρρυθμίσεις κι έφτιαχναν «σκάνδαλα» της πλάκας.

Αντί η κυβέρνηση ν’ αφήσει την κοινωνία να ριζοσπαστικοποιηθεί άναρχα από τυχοδιώκτες ή ακραίους ζηλωτές, να ριζοσπαστικοποιήσει η ίδια τις πολιτικές της, να είναι μήκη μπροστά, συνθλίβοντας την «πολιτική ορθότητα» και την μεταπολιτευτική παράγκα. Όχι μόνο τους μηχανισμούς και τις νοοτροπίες της. Τα πρόσωπα, κυρίως τα πρόσωπα.

Γιατί ο Σίσυφος ήταν δέσμιος θεϊκής κατάρας κι ήξερε το μάταιο της προσπάθειας του, όμως στο Λαό κατάρες δεν πιάνουν κι αν πάψει να νοιώθει υποχρέωση του να σπρώχνει το λιθάρι, το θεωρήσει μάταιο, άδικο, τότε θα γίνουν άλλα πράγματα…