Η ΔΗΜΑΡ ψυχορραγεί – Υπάρχει σωτηρία;

Η ΔΗΜΑΡ του 1,2% και ο πρόεδρος της ο Φώτης Κουβέλη αρχίζει να παίζει διπλό παιχνίδι το οποίο μόνο σύγχυση και προβληματισμό δημιουργεί στους εναπομείναντες πολιτικούς της φίλους και ψηφοφόρους κι αυτό διότι από τη μια ο πρόεδρος του κόμματος συνδιαλέγεται με...

κορυφαία στελέχη του κυβερνητικού σχήματος για τη θέση του στην Προεδρία της Δημοκρατίας, πράγμα που είναι απολύτως επιβεβαιωμένο, αντί να βγει απ την αρχή και να ξεκόψει κάθε συζήτηση για την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας κι από την άλλη, ρίχνει λοξές ματιές στον ΣΥΡΙΖΑ για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς».

Ποιας αριστεράς είναι το ερώτημα θα είναι αυτή η κυβέρνηση;

Θα είναι η ΔΗΜΑΡ στη βουλή;

Γίνεται όλο και πιο ορατό ότι το κόμμα έχει αλλάξει πορεία πλεύσης, διότι στο προσχέδιο που έβγαλε η ΔΗΜΑΡ για το επερχόμενο συνέδριο οι λέξεις – και κατ επέκταση πολιτικές έννοιες – «σοσιαλισμός», «σοσιαλδημοκρατία», δεν υπάρχουν, καθώς επίσης και ο Όρος «ευρωπαϊκή αριστερά», μόλις και μετά βίας αναφέρετε.

Από την ημέρα που η ΔΗΜΑΡ έφυγε απ τη κυβέρνηση, στην οποία λανθασμένα μπήκε, δεν έχει διαμορφώσει ένα σύστημα απόψεων που ταιριάζει με αυτά που πρεσβεύονται σε ένα χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, όπως προανήγγειλε με τον πολιτικό της λόγο πριν τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, που παρ όλη τη πόλωση ο λαός της έδωσε 350.000 ψήφους το 2012 και εξέλεξε 17 βουλευτές με ποσοστό πάνω από 6%.

Αντίθετα δεν είχε κανένα σωστό timing, ακόμα κι όταν έφυγε από το κυβερνητικό σχήμα και το χειρότερο, δεν δικαιολόγησε αρκετά αυτή της την σωστή κατά τα αλλά αυτή ενέργεια.

Κι εδώ υπάρχει η άλλη παραδοξότητα και ερωτηματικό, γιατί ενώ έφυγες από τη κυβέρνηση με αφορμή την ΕΡΤ, είσαι το μοναδικό κόμμα της αντιπολίτευσης που βρίσκεσαι στα πάνελ της ΝΕΡΙΤ. Εδώ προβάλει η δικαιολογία ότι δεν προβάλλεται επαρκώς η πολιτική του κόμματος από τα άλλα κανάλια.

Μα ποια είναι αυτή η πολίτικη δράση;

Ένα κόμμα για να μπορεί να υπάρχει, χρειάζεται κι ένα πολιτικό λόγο ελκυστικό και σε κάποιες περιπτώσεις αν θέλετε, να πεις ρε αδελφέ και το κάτι παραπάνω, χωρίς να γίνεσαι λαϊκιστής ή ανεδαφικός, όμως να προσελκύεις με τις απόψεις σου αφ ενός μεν – ως κόμμα πάντα  –  αλλά μην υπάρχει και ετεροφωνία επ αυτών, κάτι που συμβαίνει κατά κόρον στη ΔΗΜΑΡ διότι οι γραμμές του κόμματος και της ηγεσίας είναι νεφελώδεις κι επιδέχονται διαφόρων ερμηνειών, που ο καθείς κατά το δοκούν εκφράζει κι ενίοτε αντιφάσκει με την εν γένη πολιτική χάραξη της ηγεσίας που δεν είναι αποσαφηνισμένη.

Από την άλλη και οι δράσεις της ΔΗΜΑΡ δεν έδειχναν να έχουν ένα σαφή και συγκεκριμένο πολιτικό προσδιορισμό, αλλά αντίθετα δημιουργούσαν ερωτηματικά ως αναφορά της θέσεις και τη στάση της έναντι των μεγάλων και βασανιστικών προβλημάτων που ταλανίζουν τη κοινωνία της Ελλάδας, με προεξάχοντα τα οικονομικά προβλήματα.

Καλές είναι οι ανακοινώσεις και οι αναφορές συμπαθείας, καθώς και οι διαπιστώσεις περί αλλαγής πολίτικης σε θέματα λιτότητας και ανάπτυξης, αλλά είναι κενές προτάσεων που να συνεισφέρουν στον καθημερινό διάλογο που αναπτύσσετε στη κοινωνία, παρ όλα αυτά και στα επιμέρους ζητήματα ξανά επικρατεί μια ασάφεια άνευ προηγούμενου.

Ας κάνουμε εδώ μια υπόθεση εργασίας, για να γίνει αντιληπτό το μεγάλο πρόβλημα που δημιουργείται και ας πούμε ότι ο Φώτης Κουβέλης θα είναι υποψήφιος Πρόεδρος, τότε το κόμμα θα ψηφίσει υπέρ; Ενώ εάν είναι κάποιος άλλος κατά; Ποιος άπαντα με απόλυτη σαφήνεια σε αυτά τα ερωτήματα;

Άλλο ένα σημαντικό ερώτημα – πάντα ως υπόθεση εργασίας – είναι ότι έστω όταν γίνουν εκλογές παίρνεις ένα ποσοστό που σου επιτρέπει την είσοδο σου στο κοινοβούλιο, θα συνεργαστείς με τον ΣΥΡΙΖΑ και με ποιους όρους;

Θα συνεργαστείς με το ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΝΔ; Ξανά σαφής απάντηση δεν υπάρχει!

Εδώ έχει προκύψει και το μεγάλο πρόβλημα με την μεταρρυθμιστική τάση που αριθμεί 26 εκ των 110 μελών της Κεντρικής Επιτροπής, που λένε με σαφήνεια εμείς φύγαμε για να φτιάξουμε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή Αριστερά κι όχι να μείνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ, ή να γυρίσουμε πίσω να σκουπίζουμε τις σκάλες της Κουμουνδούρου, και να κάνουμε μετάνοιες;

Διότι φαίνεται πως πολλοί από την ηγεσία δεν αντιλαμβάνονται πως η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του κόμματος και στις εκλογές του 2012, αλλά και στη συντριβή των ευρωεκλογών του 2014, προήρχοντο από την κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία.

Με ποια λογική λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι θα ψηφήσουν ένα κόμμα παράκομμα του ΣΥΡΙΖΑ;

Και γιατί να μη πάνε άμα θέλουν κατευθείαν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από μόνοι τους;

Προς τι οι ενδιάμεσοι;

Αυτά περίπου λένε στελέχη και βουλευτές της ΔΗΜΑΡ όπως ο Ψαριανός, η Μάρκου και ο Οικονόμου, και τώρα ήρθε με τη σειρά του ο Σπύρος Λυκούδης, ο οποίος προανήγγειλε την αποχώρησή του από τη ΔΗΜΑΡ, καταγγέλλοντας ουσιαστικά την ηγεσία του κόμματος για διολίσθηση προς την Κουμουνδούρου.

Μήπως χάθηκε η μπάλα στο κόμμα της ΔΗΜΑΡ