Όρε τα έπαθα ο ρεμπεσκές εψές το βράδυ στη πλατεία – Ο Ποπολάρος τση Ζάκυθος

 Ορέ δε μ άρεσε του ρεμπεσκέ να κάτσω σε μια ησυχία, ήθελα το λοιπό που λες να πάω τη πλατεία, αλλά που η Τζόγια η κυρά μου το που λες να μ αφήκει σ’ ορέ ρούπι δε λυγάς από δω α δε έρθω κι εγώ παρέα να πάμε να τηράξουμε τα πράματα τα ωραία.

Όρη τση λέω εβουρλίστηκες που να σε σουλατσάρω μωρή κυρά μου, εγώ έχω τα νιτερέσα μου να σε σέρνω και κοντά μου.

Καμία κουβέντα δεν άκουε τι είχα το λοιπό να κάμω, την άρπαξα τη έβαλα πισωκάπουλα στο γαϊδούρι κι ένα και δυο εκκινήσαμε, το εργο εκειό εκεί τση τέχνης για να δούμε.

Ορέ τη πράμα είναι εκειό έργο μεγάλης αξίας, ορέ και ούλοι το κατηγορήτε τση Τζόγιας μου τα μάτια εγρούλοσανε  εκεί να την εδείτε.

Ετούτο είναι πράμα ορέ ρεμπεσκέ κι όχι το δικό σου το σκουλήκι, μου λέει με παρρησία και μου δίνει και το κώλο τση μία γύρισια.

Και συ μωρή κυρά τόμου ν΄είναι έτσι και το θες, δώστου μία καβαλικεψία, τση πα ελόγου μου μες την απερισκεψία.  

Ορέ τι είναι εφτούνα εφτού που λες μου αποκρίθηκε με μανία.

Αμή τι να σου πω, εσύ τηράς μοναχά τη πουλού του, τήραξε και το υπόλοιπο να γιόμιση τέχνη ο νου σου.

Ορέ τι έργο τέχνης είναι τούτο δω; επέρασε τον Ερμή του Πραξιτέλη, με τη πουλού του δυο οργιές, που τη τηράει όγιος θέλει, εβαρθήκανε οι ζακυθινοί το λοιπό, να φτιάσουνε το χρυσό αιώνα, να σβήσουνε το Περικλή και το Παρθενώνα,  ορέ Φειδία έλα δω να το τηράξεις και εσύ μαύρε Αλκαμένη μου, τρέχα για να κλάψεις,  συρε κι συ ορέ Αγοράκριτε, τον Πραξιτέλη για να θάψεις!   

Ορε σ΄ ετούτο δω, του κρεμάς και παντιέρα, να τη φυσομανάει δώθε κει, μέρα και νύχτα ο αέρας, μου πάνε το λοιπό που λες πως το χουνε να του φορέσουνε και μια ποδία, του σταυρωμένου το που λες, να το βγάλουνε και λιτανεία.

Κι όσοι πιστοί προσέρθετε να του δώσετε και μια προσκυνησία.

Πα καλιά μου το λοιπό μα θα ξαναγυρίσω, τέτοιο έργο τέχνης με πουλού, είμαι ανήμπορος να αφήσω!