Δεν είναι θαμμένος στην Αμφίπολη ο Μέγας Αλέξανδρος!

Κανείς δεν μπορούσε να πει με κατηγορηματικό τρόπο πού βρίσκεται ο τάφος του Αλεξάνδρου. Κάποιοι μίλησαν για τον παλιό θρύλο των κατοίκων της αρχαίας Αμφίπολης, που λέει πως κάπου εκεί βρίσκεται «ένας τρανός βασιλιάς».

Οι αρχαιολόγοι που μετέχουν στην ανασκαφή, είναι εντυπωσιασμένοι από το εύρημα, ωστόσο κρατούν χαμηλούς τόνους.

Οι αρχαιολόγων διαβεβαιώνουν ότι σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις δεν έχει συμβεί σύληση, ότι η είσοδος στον τύμβο είναι θέμα μερικών ημερών και ότι αμέσως μετά θα αποκαλυφθεί η ταυτότητα της προσωπικότητας που ετάφη εκεί.

Ωστόσο, η Κατερίνα Περιστέρη η οποία είναι επικεφαλής της ανασκαφής, επισημαίνει: «Κατασκευασμένος στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ., συμπίπτει ιστορικά «με μια εποχή κατά την οποία συμβαίνουν πολλά και δραματικά γεγονότα στη Μακεδονία και στην Αμφίπολη ειδικά, με τις διαμάχες των επιγόνων του Αλεξάνδρου και τον θάνατο της Ρωξάνης και του μικρού Αλεξάνδρου Δ' κατόπιν διαταγής του Κάσσανδρου»

Ποια ήταν η Ρωξάνη η θρυλική εξωτική σύζυγος του Μ. Αλεξάνδρου

Η Ρωξάνη ήταν η πανέμορφη κόρη του Οξυάρτη, το φρούριο του οποίου κατέλαβε ο Αλέξανδρος. Η περιοχή αυτή έγινε στην συνέχεια το ελληνιστικό βασίλειο της Βακτριανής, σε μία έκταση που κάλυπτε το σημερινό Βόρειο Αφγανιστάν, το ανατολικό Ιράν και το Τουρκμενιστάν και ήκμασε για τους επόμενους δύο αιώνες.

Ο γάμος, σύμφωνα με κάποιες πηγές, ήταν αποτέλεσμα σφοδρού έρωτα του Αλέξανδρου για την πανέμορφη Ρωξάνη, ενώ άλλες πηγές λένε ότι ο γάμος έγινε από πολιτική σκοπιμότητα. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν ένας συνδυασμός και των δύο - καθώς εξάλλου το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

Ο γιος του Αλέξανδρου γεννήθηκε στη Βαβυλώνα το 323 π.Χ., όταν εκείνος ήταν πλέον νεκρός. Έτσι ο γιος του, που ονομάστηκε Αλέξανδρος ο Δ' ,ανακηρύχθηκε βασιλιάς μαζί με τον θείο του, Αρριδαίο. Η Ρωξάνη με το γιο της γύρισαν στη Μακεδονία και κατέφυγαν στην Ήπειρο που ζούσε εκεί η Ολυμπιάδα, η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Βλέπετε δεν αισθανόταν ασφαλής στην Μακεδονία, καθώς εκεί πλέον την εξουσία ασκούσαν οι αντίπαλοι του Αλεξάνδρου και σφετεριστές του θρόνου του. Η Ρωξάνη και ο γιός της Αλέξανδρος έπεσαν τελικά θύματα της θηριώδους εξουσιομανίας του Κασσάνδρου.

Όλοι οι θρόνοι και οι δυναστείες των κρατών όλων των εποχών, υπέφεραν από ίντριγκες αλλά και δολοφονίες μεταξύ των σφετεριστών των θρόνων. Αυτό που φοβόταν λοιπόν η Ρωξάνη έγινε.

Όταν πέθανε η Ολυμπιάδα, έχασε το στήριγμά της και ο γιος του Αντίπατρου, Κάσσανδρος, που είχε σφετεριστεί την εξουσία στη Μακεδονία, φυλάκισε στην Αμφίπολη τη Ρωξάνη και το γιό της Αλέξανδρο, όπου με διαταγή του το 311 π.Χ. δολοφονήθηκαν.

Όμως τα σώματά τους εικάζεται ότι δεν τάφηκαν με τις δέουσες τιμές καθότι ήταν εχθροί του Κασσάνδρου. Σίγουρα πάντως αποκλείεται να έτυχαν βασιλικών τιμών και ταφής, όπως υποδηλώνουν οι λέοντες-σφίγγες που βρέθηκαν στην Αμφίπολη, ότι πρόκειται σε κάθε περίπτωση για βασιλικό τάφο.

Που βρίσκεται θαμμένος ο Αλέξανδρος

Σύμφωνα  με τις αρχαίες  πηγές δύο  χρόνια  μετά τον θάνατο  του Αλέξανδρου - διάστημα  κατά το  οποίο  εκείνος είχε  ταριχευθεί  ενώ ταυτόχρονα  κατασκευαζόταν η  πολύτιμη,  χρυσή  αρμάμαξα για την  μεταφορά του -   άρχισε η  πορεία  από τη Βαβυλώνα προς το  μαντείο του Αμμωνα, όπως  θεωρείται  ότι  ήταν η επιθυμία του. Την  άμαξα ακολουθούσε  και προστάτευε  στρατιωτική φρουρά αλλά και μεγάλη τεχνιτών  είτε  για να  ανοίγουν δρόμους  είτε  για να επισκευάζουν την κατασκευή.

Κατά τον Διόδωρο όμως  στα  σύνορα Συρίας  και Αιγύπτου  συνάντησε  την πομπή ο Πτολεμαίος και  «έκλεψε»  τη  σορό,  την  οποία και μετέφερε στην Αλεξάνδρεια  θέλοντας  να  ισχυροποιήσει  έτσι τη  θέση του στην  περιοχή αυτή  ιδρύοντας  ένα  ανεξάρτητο  βασίλειο.  Γιατί αν ο Περδίκκας  είχε  το δακτυλίδι του Αλέξανδρου  εκείνος  είχε τον  ίδιο!  Σύμφωνα  με τον  Κούρτιο  εξάλλου η  σορός του Αλέξανδρου  δεν  μεταφέρθηκε  κατ΄ ευθείαν στην Αλεξάνδρεια αλλά πρώτα στην  Μέμφιδα  ώσπου να  κατασκευαστεί το  λαμπρό  τέμενος που θα την φιλοξενούσε.  Πρόκειται για το μεγαλοπρεπές μαυσωλείο,  που  έμεινε γνωστό  στην Αλεξάνδρεια ως «Σώμα» ή «Σήμα».

Πολλοί  ήταν οι γνωστοί  άνδρες  που επισκέφθηκαν το  μαυσωλείο στη συνέχεια, μεταξύ των  οποίων ο Iούλιος Καίσαρας το 45 π.Χ. σύμφωνα με μαρτυρίες του Σουετόνιου και του Λουκιανού (λέγεται  ότι  έσπασε ένα κομμάτι τής μύτης τού νεκρού ήταν πήγε να τον αγγίξει),  ενώ ο  Αύγουστος κατέθεσε στεφάνι μετά την νίκη του κατά του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας στο Ακτιο το 31 π.Χ. και την κατάκτηση της Αλεξάνδρειας το 30 π.Χ. Αναφέρεται  μάλιστα  ότι,  όταν οι οδηγοί του θέλησαν να τον πάνε και στους τάφους της Πτολεμαϊκής Δυναστείας,   εκείνος  απάντησε  πως  «Ηρθα να δω έναν βασιλιά και όχι νεκρούς». Λίγο νωρίτερα  πάντως  η  Κλεοπάτρα  είχε  αφαιρέσει  μεγάλη ποσότητα χρυσού από τον τάφο, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει για τις  ανάγκες του πολέμου  της  εναντίον της Ρώμης.  Και νωρίτερα  αυτής ακόμη, ένας  άλλος  Πτολεμαίος, ο επονομαζόμενος Παρείσακτος ή Κόκκης (107-68 πΧ) είχε αντικαταστήσει το χρυσό φέ­ρετρο με γυάλινο.

Πολλές  ακόμη αναφορές  υπάρχουν για τον τάφο  του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια,  οι  οποίες  σταματούν ωστόσο  απότομα στα  τέλη  του 4ου μ.Χ. αιώνα,  όταν στην μεγάλη επίθεση των χριστιανών της πόλης  υπό τον πατριάρχη Θεόφιλο  εναντίον  των  εθνικών ισοπεδώθηκαν το Σεράπειον, το Μουσείον και η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας  ενώ το μαυσωλείο «εξαφανίσθηκε»  μέσα στα χαλάσματα… Λίγο αργότερα  έτσι ο  Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα  μπορούσε να  πει με  ειρωνεία το  περίφημο «Πού γαρ, ειπέ μοι, το Σήμα Αλεξάνδρου;».

Έκτοτε ο τάφος  του  Μεγάλου Αλεξάνδρου  αναζητείται στα  πιο  πιθανά  αλλά  και  απίθανα  μέρη. Από την  έρημο Σίουα της Αιγύπτου ως τη  Βενετία  στον ναό του Αγίου  Μάρκου  κι  από εκεί ως το Ουζμπεκιστάν.

Στην Σίουα της Αιγύπτου είχαν αρχίσει πριν κάμποσα χρονιά ανασκαφές, σε ένα ταφικό μνημείο που εικαζόταν – τότε – ότι πιθανόν να ήταν ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου που όμως διεκόπησαν.

Η διακοπή της ανασκαφής έγινε με προσωπική εντολή του κ. Σημίτη και με εκτελεστή τον τότε Υπουργό Πολιτισμού κ. Βενιζέλο, χωρίς να δοθεί κάποια εξήγηση και χωρίς προηγουμένως να υπάρξει συνεργασία ή έστω ενημέρωση της υπεύθυνης αρχαιολόγου.