Οι περιπέτειες ενός εμίρη στην Δυτική Ελλάδα μετά το ναυάγιο «ναυαγεί» και η Οξυά

Οι επενδύσεις σε ακίνητα στη Γαλλία, την Ιταλία και τη Βόρεια Ευρώπη ευρύτερα, πρέπει να ήταν πολύ πιο απλή διαδικασία για τον πρώην εμίρη του Κατάρ, σε σχέση με ό,τι έχει αντιμετωπίσει στη χώρα μας, για την αγορά λίγων ακινήτων, αξίας μερικών δεκάδων εκατ. ευρώ. 

Το μικρό νησάκι της Οξυάς, απέναντι από τον Αστακό, ήταν η πρώτη δύσκολη «εξίσωση», που κλήθηκε να λύσει.

Μία λιβανέζικη εταιρεία, που εκπροσωπεί μέλη της βασιλικής οικογένειας, αγόρασε το νησί για 5,5 εκατ. ευρώ, αλλά ο χαρακτηρισμός του ως δασική έκταση δεν επέτρεπε παρά ελάχιστες κατασκευές στην επιφάνειά του. Γνωστός αρχιτέκτονας ανέλαβε να προωθήσει το θέμα της άδειας, λένε οι εντολείς, κάτι που αρνείται ο ίδιος αλλά αξιωματούχοι του υπουργείου Ανάπτυξης επισημαίνουν ότι δεν κατέθεσε τον σχετικό φάκελο και κατά τις επισκέψεις του στο υπουργείο δεν παρουσίασε κάτι άλλο εκτός από σχέδια που «δεν έλεγαν πολλά» στους συνομιλητές του σε σχέση με τις διαδικασίες που ισχύουν για την ταχύτερη εξυπηρέτηση των ξένων επενδυτών. Το αρχιτεκτονικό γραφείο, σύμφωνα με πληροφορίες, επικαλείται την ανάγκη οριοθέτησης της Νatura και τη διαμόρφωση ενός σχετικού προεδρικού διατάγματος που θα έκανε δυνατή την εκμετάλλευση του νησιού. Η συνέχεια είναι γνωστή: ο αρχιτέκτονας προσέφυγε στη δικαιοσύνη, ζητώντας αποζημίωση από τη λιβανέζικη εταιρεία για υπηρεσίες που η τελευταία αμφισβητεί. Η συνέχεια θα δοθεί στα δικαστήρια των Αθηνών στις 11 Νοεμβρίου.

Αλλα projects, συμφερόντων Κατάρ, υποστηρίχθηκαν από το υπουργείο Ανάπτυξης, καθώς εντάχθηκαν και στο ΕΣΠΑ (πρόκειται για μικρότερες μονάδες στην Ανδρο και στη Μύκονο και την ανακαίνιση του ξενοδοχείου ΜΙΡΑΜΑΡΕ στην Κέρκυρα).

Υπαναχώρησαν οι υπηρεσίες

Επίσης, από το ίδιο υπουργείο, αξιωματούχοι που δεν είναι εξουσιοδοτημένοι να μιλήσουν επίσημα, απορρίπτουν την κατηγορία ότι δεν βοήθησαν τον συγκεκριμένο ξένο επενδυτή, στην υπόθεση αγοράς έκτασης 15.000 στρεμμάτων στην Ζάκυνθο. Πεποίθηση των κεντρικών υπηρεσιών είναι ότι ο έλεγχος των σχετικών τίτλων που χρονολογούνται από την Ενετοκρατία –και ο οποίος πραγματοποιήθηκε από ένα από τα πιο εξειδικευμένα δικηγορικά γραφεία της Αθήνας, ενώ διασταύρωση έγινε και με τα αρχεία του υπουργείου Γεωργίας αλλά και με δημόσια έγγραφα δικαστηρίων και συμβολαιογράφων– κατέδειξε πως «η συναλλαγή μπορούσε να προχωρήσει χωρίς κανένα πρόβλημα». Ωστόσο, σειρά υπηρεσιών, που είχαν δώσει αρχικά το «καλώς έχει», μετά τον θόρυβο που προκάλεσε η αντίδραση του πρώην μητροπολίτη, ήταν αυτές που υπαναχώρησαν. Και κάπως έτσι:

• Η γενική γραμματεία της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας στέλνει το ζήτημα στο Συμβούλιο Ιδιοκτησίας Δασών (ΣΙΔ), που θεωρεί ότι η αγορασθείσα έκταση είναι δασική στο μεγαλύτερο μέρος της, ενώ στις 7 Μαΐου 2014, την ημέρα της υπογραφής του σχετικού συμβολαίου, βεβαίωνε ότι δεν υπάρχει εκκρεμές ζήτημα που να αφορά το καθεστώς του δάσους στη συγκεκριμένη έκταση.

• Η τοπική κτηματική υπηρεσία του νησιού, που δεν έχει αρμοδιότητα για τη μεταβίβαση συνολικά αλλά μόνο για ένα τμήμα 80 στρεμμάτων, αρνείται να συνυπογράψει με τον υπουργό Αμύνης τη μεταβίβαση του νησιού. Με αφορμή αυτό το πρόβλημα, στέλνεται έκθεση στη σχετική διεύθυνση του υπουργείου Οικονομικών, που αποφασίζει –επειδή δεν θέλει να αποφασίσει...– να συγκαλέσει ένα όργανο που δεν έχει συνεδριάσει τα τελευταία χρόνια, επειδή δεν έχει συγκροτηθεί. Σημειωτέον ότι οι υπηρεσίες, τόσο στη Ζάκυνθο όσο και στην Αθήνα, συζητούν, κρίνουν και παραπέμπουν κάτι για το οποίο είναι... αναρμόδιες.

Θα μπορούσε βέβαια να πει κανείς ότι τέτοιου είδους αντιφάσεις συνιστούν μικρή έστω πρόοδο σε σχέση με ό,τι γινόταν πριν από δυόμισι δεκαετίες όταν το συγκρότημα των Εχινάδων –περιλαμβάνεται και η Οξυά– χρειάσθηκε 3 - 4 χρόνια για να μεταβιβασθεί σε Ελληνα επενδυτή έναντι, τότε, 90 εκατ. δραχμών.