Το μυστήριο του πύργου του Δομενεγίνη

Κάντε like στο blog μας στο facebook

Ο πύργος Δομενεγίνη βρίσκετε στο Αργάσι, και ένα πέπλο μυστήριου είχε αρχίσει να τον καλύπτει γύρο στο 1822,

Οι φήμες έλεγαν ότι είναι στοιχειωμένος, κι ότι τον είχε κάνει δικό του ο διάβολος, εξ ου και το όνομα που του έδιναν οι ζακυνθινοί της εποχής εκείνης « Το Διαβολόσπιτο»...

Μπροστά από το πύργο το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Θεοδοσίου, είχε τότε σχεδόν εγκαταλειφτεί, αλλά κι από την γύρο περιοχή κατά τις βραδινές ώρες κανένας δεν τολμούσε να περάσει.

Οποίος άτυχος το τολμούσε, δεχόταν χτυπήματα από πέτρες καθώς επίσης άκουγε και τρομακτικές κραυγές να βγαίνουν από τους γύρο λόφους, μαζί με θορύβους από αλυσίδες, ενώ άγρια σκυλιά που τα είχε υπό την προστασία του ο διάβολος περνούσαν από μπροστά του χτυπώντας αλύπητα.

Αυτά ήταν πραγματικά γεγονότα και όχι φήμες η δοξασίες, πράγματι όποιος περνούσε από εκεί εδέχετο επίθεση.

Φανατιστείτε τώρα την περίοδο εκείνη το όλο σκηνικό, μέσα στα λιοστάσια και το σκοτάδι, με τη θάλασσα να βουίζει, και εσύ να δέχεσαι επίθεση.

Θα περνούσες ξανά από εκεί;

ΟΧΙ!

Όμως η αλήθεια ήταν αυτή!

Ήταν άραγε ο διάβολος;

Όχι δεν ήταν.

Είμαστε στην περίοδο της εθνεγερσίας, και η Ζάκυνθος ήταν ένα σημαντικό κέντρο για την Φιλική Εταιρία και τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρει κάτω από τον Αγγλικό ζυγό.

Κατά τον Λεωνίδα Ζώης τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας, που ορκίστηκαν στη Ζάκυνθο και ανέρχονται σε 82 άτομα.

Δηλαδή αυτά που είχαν πάρει όρκο στον Αΐ Γιώργη των Λατίνων  στο ψήλωμα, τον γνωστό ως των Φιλικών σήμερα.

Εκεί έδιναν τον όρκο, παρουσία του ιερέα και φιλικού, Άνθιμου Αργυρόπουλου.

Η ηγεσία των Φιλικών στο νησί μας ήταν οι:

Φραγκίσκος Καρβελάς, Νικόλαος Καλύβας και Ιωάννης Στεφάνου.

Έδρα της Εταιρίας ήταν η οικία του Δ. Ρώμα, στην χώρα αλλά όπως κανείς αντιλαμβάνεται δεν ήταν και το ασφαλέστερο μέρος για να γίνονται πολυμελείς συνεδριάσεις, αλλά ούτε και μπορούσε να γίνει συγκέντρωση εφοδίων, και αγωνιστών, μιας  και ο Πύργος του Δομενεγίνη στο Αργάσι, ήταν το ιδανικό μέρος που γινόταν στα κρυφά και η θαλάσσια σύνδεση με τον απέναντι Μοριά.

Οπότε θα έπρεπε να είναι αποκλεισμένος από αδιάκριτα βλέμματα, μιας και οι ρουφιάνοι ανθούσαν και τότε.

Σκέφτηκαν λοιπόν να διαμοιράσουν στους γύρο λόφους αγωνιστές και αυτοί με τη σειρά τους όταν αναλαμβανόντουσαν κάποιον να περνάει από την περιοχή τον πετροβολούσαν κραυγάζοντας και χτυπώντας μεταλλικά αντικείμενα και αλυσίδες, τα υπόλοιπα τα αφήναν στον τρόμο και την φαντασία του παθόντος.

Αυτός με τη σειρά έλεγε το πάθημα του στον περίγυρο του κι έτσι ο φόβος και η δεισιδαιμονία φύλαγαν γερά το μυστικό των Φιλικών.