Η μαύρη κορινθιακή σταφίδα μικρού ή μεσαίου μεγέθους που καλλιεργείται
στην Ζάκυνθο από τον 16ο αιώνα στη Ζάκυνθο, με την μέθοδο της φυσικής αποξήρανσης.
Η σταφίδα είναι ένα από τα σημαντικότερα παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα...
Δεδομένου ότι η παραγωγή της πραγματοποιείται μόνο κατά τη διάρκεια των θερινών
μηνών, οι μέθοδοι προετοιμασίας της αποδεικνύουν την ελληνική ευρηματικότητα
όσον αφορά τη διατήρηση ενός προϊόντος σε ξηρά μορφή.
Οι ελληνικοί αμπελώνες παράγουν διαφορετικές ποικιλίες σταφίδας,
γεγονός που σε συνδυασμό με την ποιότητά τους, έχει δημιουργήσει ένα από τα
ανταγωνιστικότερα ελληνικά προϊόντα. Η ποιότητα της γεύσης τους και το λεπτό
άρωμά τους είναι τα πιο κύρια χαρακτηριστικά τους.
Ιστορικά βιβλία αναφέρουν ότι τα σταφύλια αποξηραίνονταν στον ήλιο για
τη δημιουργία σταφίδας από το 1490 π.Χ. αλλά αρκετά χρόνια πέρασαν προτού
καθοριστεί ποια ποικιλία σταφυλιών θα έκανε την καλύτερη σταφίδα.
Οι Φοίνικες και οι Αρμένιοι εμπορεύθηκαν τις σταφίδες με τους Έλληνες
και τους ΡωμαίουFυς, και έκτοτε το συγκεκριμένο φρούτο κέρδισε την προτίμησή
τους.
Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι διακοσμούσαν τους χώρους λατρείας τους με
σταφίδες και τις έδιναν ως έπαθλο στους νικητές αθλητικών διαγωνισμών.
Οι Ρωμαίοι θεραπευτές πρότειναν τις σταφίδες ως θεραπεία για τα πάντα,
από την τροφική δηλητηρίαση μέχρι και τα γεράματα.
Με την αύξηση της ζήτησης ήρθε και η αύξηση της τιμής. Στην αρχαία Ρώμη
δύο βάζα με σταφίδες ανταλλάσσονταν με ένα σκλάβο.
Οι σταφίδες έγιναν επίσης δημοφιλείς μεταξύ των διάσημων πολεμιστών της
εποχής. Ο αυτοκράτορας Αύγουστος σε γιορτές που έκανε πρόσφερε στους
καλεσμένους του μικρά πουλιά ψητά, γεμιστά με σταφίδες, ενώ ο Αννίβας έδινε στα
στρατεύματά του να φάνε σταφίδες ενώ διέσχιζαν τις Άλπεις.
Μεταξύ του 120 και του 900 π.Χ., στην Ελλάδα αναπτύχθηκαν πρακτικοί
τρόποι για να αυξηθούν τα σταφύλια που θα γίνονταν σταφίδες.
Η Ελλάδα είχε το τέλειο κλίμα για την ανάπτυξη των σταφίδων και έγινε
σύντομα μια από τις κύριες εμπορικές αγορές σταφίδας.
Κατά τον 11ο αιώνα, οι ιππότες των σταυροφοριών εισήγαγαν αρχικά τις
σταφίδες στην Ευρώπη όταν επέστρεψαν από τη Μεσόγειο. Οι τεχνικές συσκευασίας
και ναυτιλίας είχαν αναπτυχθεί αρκετά έως τότε ώστε οι σταφίδες να φθάσουν σε
όλη τη βόρεια Ευρώπη.
Μέχρι το 14ο αιώνα οι σταφίδες αποτελούσαν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι
της Ευρωπαϊκής κουζίνας. Η τιμή τους εκτοξεύθηκε στα ύψη.
Οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί προσπάθησαν να καλλιεργήσουν
σταφύλια που θα γίνονταν σταφίδες, αλλά τα κλίματά τους ήταν πάρα πολύ κρύα για
την αποξήρανση των σταφυλιών.
Οι σταφίδες μπορούν να καταναλωθούν ωμές η να χρησιμοποιηθούν στο
μαγείρεμα και το ψήσιμο.
Έρευνες έχουν δείξει ότι έχουν σημαντική θρεπτική αξία σε μια υγιεινή
διατροφή.
Δεδομένου ότι βρίσκονται στην κορυφή των αντιοξειδωτικών τροφών ασκούν
θετική επίδραση στις καρδιακές παθήσεις, υποκινώντας τον οργανισμό να
χρησιμοποιήσει την δική του χοληστερόλη, ενώ συνεισφέρουν και στην μείωση του
κινδύνου του καρκίνου του ορθού.
Η ελληνική σταφίδα είναι μια πλούσια πηγή ιχνοστοιχείων και βιταμινών
Α, B1, B2, B3, B6, αποτελώντας κατά συνέπεια ένα ακόμα μυστικό της ελληνικής
διατροφής.
Μια μερίδα σταφίδες 40 γραμμαρίων, περιέχει συνήθως 28-32 γραμμάρια
ζάχαρης, πολλή από την οποία είναι σε μορφή φρουκτόζης, και προσδίδει στον
οργανισμό 110-140 θερμίδες. Επίσης, μια μερίδα σταφίδες περιέχει συνήθως 2
γραμμάρια ίνες, καθώς και πολύ μικρές ποσότητες πρωτεΐνης (συνήθως 1
γραμμάριο), νατρίου (συνήθως 10 χιλιοστόγραμμα περίπου), ασβεστίου και σιδήρου.
Οι σταφίδες τέλος περιέχουν πολύ κάλιο, (310 χιλιοστόγραμμα), που αντιστοιχεί
σε περίπου 9% της καθημερινής ανάγκης του ανθρώπινου οργανισμού.
Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π.) είναι πλέον η ζακυνθινή σταφίδα,
μετά από την απόφαση της αρμόδιας υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Συγκεκριμένα, την 1η Αυγούστου 2007, στο υπ’αριθμ. C 179/19 φύλλο της
Εφημερίδας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημοσιεύτηκε η αναγνώριση της "Σταφίδας
Ζακύνθου" ως προϊόν Π.Ο.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ΕΔΩ ελεύθερα την γνώμη σου