Τα κόμματα της ΔΗΜΑΡ και των Οικολόγων Πράσινων

Η εμπέδωση από όσους παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις, της προγραμματικής ασυναρτησίας του ΣΥΡΙΖΑ, οι αντικρουόμενες θέσεις των στελεχών του σε κρίσιμα ζητήματα και η σαφής του άρνηση να απορρίψει την μονομερή καταγγελία της δανειακής σύμβασης (της πρόκλησης δηλαδή "πτωχευτικού γεγονότος"), αλλάζει άρδην την ψυχολογία των ψηφοφόρων. Η συμπεριφορά του Καμμένου απλά πρόσθεσε το κερασάκι στην τούρτα της αμετροέπειας των "αντιμνημονιακών" λαϊκιστών.

Τάσεις αναδίπλωσης προς τον παλαιό δικομματισμό έχουν ήδη διαφανεί στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τάσεις συμπεριφορών πανικού και απόσυρσης καταθέσεων από τους πολίτες, τάσεις έντασης και απελπισίας στην αγορά εξαιτίας του αδιεξόδου σχηματισμού κυβέρνησης και των νέων εκλογών -που χρεώνονται στην αλαζονεία του ΣΥΡΙΖΑ-, τάσεις με λίγα λόγια "εκλογίκευσης" και "κανονικότητας" στο εκλογικό σώμα και επιθυμίας επιστροφής της ζωής στην "ομαλότητα".

Όπως συνήθως, μετά από  κάθε "εξέγερση" που δεν κατορθώνει να μορφοποιηθεί σε εναλλακτική πρόταση, έτσι και μετά την επέλαση των αγανακτισμένων και τις φούσκες ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένου, Χρυσής Αυγής, η οργή καταλαγιάζει και επιστρέφει η λογική. Το ζήτημα είναι ποιος θα είναι εκεί για να την υποδεχτεί...

Η συντηρητική δεξιά από την μια, που διαθέτει αν μη τι άλλο την δυνατότητα επανένωσης των δυνάμεών της κάτι που δεν διαθέτει η αριστερά, και οι αλαζόνες λαϊκιστές της αριστεράς από την άλλη, οι νικητές του πρώτου γύρου. Ένα αδιέξοδο δίλημμα, όπου ο τυχοδιωκτισμός των απροετοίμαστων εκφραστών της διαμαρτυρίας οδηγεί μαθηματικά στην συντηρητική αναδίπλωση.

Ή μήπως υπάρχει και τρίτος δρόμος;

Η διαμαρτυρία του πρώτου γύρου δεν πρέπει να χωνευτεί στην ασφάλεια της πελατειακής αγκαλιάς του παλαιού -υποκριτικά φιλοευρωπαϊκού- δικομματισμού. Μπορεί να διατηρήσει την δυναμική της μόνο εκλογικεύοντας του στόχους της στην αναδιαπραγμάτευση των όρων των μνημονίων με παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ.

Κι αυτό μπορεί να το εξασφαλίσει η ισχυρή παρουσία στο πολιτικό σκηνικό ευρωπαϊκών αριστερών και οικολογικών δυνάμεων σε μια συνεργασία με πυρήνα τα κόμματα της ΔΗΜΑΡ και των Οικολόγων Πράσινων.

Δυο κόμματα που και στα "χειρότερά τους" δεν διανοούνται την έξοδο από την Ευρώπη αλλά επιδιώκουν αντίθετα την επίσπευση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως απάντησης στην κρίση. Γύρω από μια τέτοια συνεργασία είναι λογικό να συρρεύσουν και άλλες μεταρρυθμιστικές και φιλελεύθερες δυνάμεις και να δημιουργήσουν μια δυναμική, όχι μόνο εκλογική αλλά και επηρεασμού της κρίσιμης μετεκλογικής πραγματικότητας.

Η εξασφάλιση της παραμονής μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια πρέπει να φέρει την σφραγίδα της αριστεράς και της οικολογίας, της οικολογίας και της αριστεράς - και όχι του αναγεννημένου παλαιοκομματισμού. Να αποτελεί υποθήκη για το βιώσιμο μέλλον κι όχι επιστροφή στο παλιό υπόδειγμα διαχείρισης.